Quentin 2017: Miłość rodzicielska

Scenariusz Agnieszki “Vinco” Chlebowicz: link

Przygoda do Warhammera 1. edycji. Zagadka tajemniczego zamku wśród mgieł (nie, nie tego! Zbieżność przypadkowa). 1-2 sesje. Przygoda dobrze nadaje się do wpasowania w gotową kampanię.

Od następnego akapitu mordercze spoilery.Bohaterowie są poproszeni przez niejakiego Wernera von Draka, władcy mglistego Silberdorfu, o zbadanie tajemniczej choroby jego żony i bliżej nieokreślonego zła. Za złem stoi, jak się okaże, teść, niejaki Ruben von Prassek, czarnoksiężnik, ale przede wszystkim zaborczy ojciec, który magicznie kontroluje swoją córkę i chce zguby jej bliskich.

Wydaje mi się, że w scenariuszu panuje lekki chaos informacyjny, że jest trochę niepotrzebnych detali… Ale sam mam z tym problemy (patrz Krwiożercy, rok temu), więc nie będę rzucał kamieniem.

Uwielbiam ręcznie zrobione mapy, z wyrysowaną zawartością pokojów. Wielką, białą salamandrę w opuszczonej kopalni (jak się okazuje – niegroźną). Język i styl (łącznie z ironicznym tytułem). Miecz ostrzejszy niż skalpel i tomiki poezji Detlefa Siercka. I dialekt wieśniaków, ni? Prosty, ale skuteczni trik, ni? I bardzo mi się podoba, że to Warhammer 1. edycja. Zresztą przygoda jest oldschoolowa nie tylko z tego powodu.

“Nowa szkoła RPG”, a przynajmniej jej Quentinowo-PMM-owy odłam wyznaje zasadę, że cokolwiek na sesji wybierze gracz, będzie to dobra decyzja, prowadząca do ciekawego rozwoju akcji. Gracz stara się wczuć w postać i współtworzyć historię. Nie liczy się taktyka i rozwiązywanie łamigłówek.

W Miłości rodzicielskiej gracze są wrzuceni w bardzo niejasne, niedookreślone zadanie. Jeśli nic nie zrobią, to nie będzie dobra decyzja: po paru dniach zginie dziecko, żona von Draka się zabije, Ruben ucieknie i nagroda przepadnie. Przepadnie również szansa na szybką akcję, chyba że gracze się zreflektują i pogonią za czarnoksiężnikiem.

Żeby “wygrać”, gracze muszą najpierw wytrwale zbierać pogłoski od BN-ów i równie wytrwale zwiedzać okolicę. I nie zrażać się kolejnymi fałszywymi tropami (przy czym fałszywymi jak fałszywymi – przeszukując kopalnię mogą trafić na żyłę srebra, która na dłuższą metę przywróci świetność Silberdorfowi). A na końcu muszą dobrze uważać, żeby nie dać się przechytrzyć czarnoksiężnikowi.

Jest trudno. Trzeba się starać, żeby wygrać. Jeśli bohaterowie się nie postarają, będzie źle. To jest etos Starej Szkoły, etos opukiwania ścian w dungeonach w poszukiwaniu tajnych przejść i mądrego omijania pułapek. Tylko tym razem gada się z chłopami zamiast opukiwać ściany, co jak dla mnie jest dużym plusem.

Teraz tak – prowadziłem oldschoolowo, ale ostatecznie przerzuciłem się na Nową Szkołę. Graczom się chyba bardziej podoba. Z drugiej strony sam, kiedy jestem graczem, uwielbiam rozwiązywać zagadki i szukać wyjść z trudnych sytuacji. Naprawdę mnie ciekawi, jak taki porządny oldschool (ale bez lochów!) sprawdziłby się w rękach innego MG.

Salamandra jest super.