Quentin 2017: Miasto Czarne

Przygoda Zyty Marii Bielińskiej: link

Przygoda do Savage Worlds rozgrywająca się w dwudziestoleciu międzywojennym. Gotowe postacie, jedna sesja. ZSRS, K7, S.G., OUN, KPZU, PZInż 403 Lux-Sport, intryga, szpiedzy, czarny od ropy Borysław!

Zaraz nastąpią spoilery.

gunblade, A.D. 1938.

W trójmieście Borysław-Truskawiec-Drohobycz Ukraińcy, podburzani przez agenta Abwehry, łupią rządowy konwój z prototypowymi pistoletami maszynowymi. Jeden pistolet trafia w ręce agenta, jeden w ręce miejscowej księżnej, również agentki, tym razem NKWD. Wszystkie inne, po paru zawirowaniach, kończą u komunistów, którzy chcą urządzić piekło miejscowemu naftowemu potentatowi.

Bohaterowie, agenci tajnych służb II RP, trafiają na miejsce krótko po napadzie na konwój, prowadzą śledztwo i starają się, żeby broń skończyła w ich rękach zamiast w rękach powyższych indywiduów.

Czasem, kiedy brakuje mi inspiracji, zastanawiam się, czy można wymyślić coś oryginalnego w średniowiecznym fantasy. Chłopi, rycerze, zamki, wioski, kultyści, zły nekromanta podający się za zleceniodawcę graczy. I tak dobrze, że biorę się za średniowiecze! Przynajmniej ono wyglądało ciekawie, nie to co, dajmy na to, lata 30. ubiegłego wieku.

Z. M. B. znalazła w czasach, które mi się wydają szare i monotonne, niesamowitą, wyjątkową scenerię. Stolica ropy naftowej II RP, czyli pełen szybów, szybowców, szpiegów i szemranych typów industrialny Mordor. Frakcje – gangsterów, Ukraińców, policjantów, naftowierty, kapitalistów – każdą z własnym stylem i celami. Ponury nastrój nadchodzącej wojny, ze świetnie dobraną stylistyką noir. Czarne złoto.

Przy czym, chociaż żart ze skrótowców we wstępie był na wyrost (odrobinę!), to i tak jest trudny scenariusz.

Z jednej strony warto mieć wiedzę historyczną, orientować się w polityce lat 30. i umieć zaimprowizować na poczekaniu wygląd ulic, ubrań, samochodów. Swoją drogą, zdobycie wiedzy ułatwiła autorka, która podrzuciła całkiem sporo linków do artykułów o starym Borysławiu i okolicach.

Z drugiej strony trudno mi się przebić przez organizację tekstu. Krótkie zdania są naładowane treścią, nie powtarzają się, ale przez to łatwo zgubić potrzebne informacje. Po krótkim wstępie następują minimalistyczne opisy scen, wspominające o różnych kluczowych postaciach. Kim są te postacie można dowiedzieć się dopiero na następnych 20 stronach, gdzie są opisane ich historie, wygląd, osobowość i to, co będą robiły w przygodzie. Trzeba się nagimnastykować, żeby odtworzyć plany antagonistów i wyobrazić sobie, jak jedne tropy będą prowadziły bohaterów do następnych.

Czy lepiej działałoby opisywanie BN-ów przy scenach, w których się pojawiają? Ułożenie różnych tropów w schemat blokowy? Drobiazgowe opisywanie przy każdej scenie, co się dzieje i jak może rozwinąć się akcja? Rozpisanie BN-ów na mapie i osi czasu? I czy dałoby się to zrobić, a równocześnie nie wyjść z objętością poza 43 strony (na jednostrzał to i tak sporo)?

Nie mam pojęcia, a chciałbym wiedzieć. Pisałbym lepsze przygody.

Games Workshop całkiem nieźle ogarnia ostatnio information design, ale w podręcznikach do gier, nie w scenariuszach do RPG. One Page Dungeony są krótkie i dostarczają potrzebnych informacji, ale nie widziałem jeszcze, żeby zadziałały naprawdę dobrze w połączeniu z klimaciarstwem, złożoną psychologią bohaterów i śledztwami. Czyste Rączki skupiają wszystkie potrzebne w danej chwili informacje na jednej stronie, ale lwią część komunikacji załatwiają przez rekwizyty.

Trzeba szukać dalej. A w międzyczasie można się pozachwycać historycznym gunblejdem, błotnymi lawinami w Borysławiu i czterema (!) możliwymi finałami, z których każdy obiecuje bardzo mocny koniec sesji.

Jutro Dar Czarnoksiężnika albo Salem.